De treinreis
Door: Irene
Blijf op de hoogte en volg Irene
28 September 2013 | Myanmar, Maymyo
We gaan weer verder, op naar het volgende avontuur. Eerst de treinreis, deze wilden we graag vanwege de Gokteikbrug. Die overspant spectaculair een diepe kloof in een mooi natuurgebied.
De trein zou om half tien vertrekken maar we moesten er wel om half negen zijn om een kaartje te kopen. Ik dacht eerst nog dat er misschien een run op de kaartjes zou zijn, dat we daarom een uur eerder moesten zijn. Ter plekke leek dat onwaarschijnlijk, er hobbelden zo'n zeven toeristen rond (inclusief wij twee) en nog bijna geen Birmezen. Wel stonden er al een aantal mensen die eten verkochten.
De trein had ook nog eens twintig minuten vertraging. Het instappen was een toestand, uit alle hoeken en gaten kwamen de Birmezen die met de trein mee wilden, die hadden zeker geen zin om op het perron te wachten. In de wagon waar onze plaatsen waren was het een chaos. Om te beginnen nogal vies, overal lagen boomblaadjes en andere vuilnis. De bagage moest vastgebonden worden aan de rekken in verband met het schudden van de trein maar er liep ook een snuiter rond die met zijn telefoontje alles en iedereen op de foto zette. Het liefst die camera op tien centimeter van mijn gezicht, was ik niet blij mee.
Ach later bleek dat die man voor het eerst met de trein mee was, hij liep gewoon te stuiteren van enthousiasme en maakte dus van alles foto's. Alleen was hij te opgewonden om het toestel stil te houden dus er zal niet veel op de plaatjes staan.
Toen de trein ging rijden werd ook meteen duidelijk waarom de bagage vast moest gebonden. De trein schudt niet alleen extreem heen en weer maar ook maken we af en toe een behoorlijke klap als hij weer op de rails stuitert. De treinen zijn oud, erg oud en slecht onderhouden maar de rails zijn ook niet alles meer zo te voelen. En ik denk dat ze er niet beter op worden ook met al dat geklap.
De trein had steeds zo'n twintig tot vijfentwintig minuten wachttijd bij de stations, eerst dacht ik nog dat dat was om vertraging in te lopen maar nee, dat kan natuurlijk niet dan gaat de plaatselijke handel kapot. Op elk station werd van alles verkocht, opvallend vaak huisgemaakt maaltijden.
De brug zagen we al uit de verte, alle zeven westerse toeristen gingen opgewonden met de camera in de aanslag klaar zitten. Grinnik, het duurde toch nog wel zo'n twintig minuten voor we er echt waren.
Maar toen was het ook alle moeite waard, heeeeel hoog, heel spectaculair. Ik was in de deuropening gaan zitten en heb een paar mooie foto's gemaakt.
De hele dag regende het al min of meer maar toen we in Pyin O Lwin aan kwamen hoosde het weer eens volop. We hadden geen slaapplaats gereserveerd alleen een naam van een hotel. Er stond iemand met een tuk tuk te wachten en die wist wel waar dat hotel was. Hij schoof zijn tuk tuk achteruit zo het station in zodat wij iets droger konden instappen en daar gingen we.
Ja, hotel Bravo had een kamer en ja ik kon vijf dollar van de prijs afkletsen dus wij hadden in no time een dak boven ons hoofd.
Gelukkig maar, want het is de hele avond en nacht blijven hozen. We hebben na het eten nog wel de hoofdstraat een beetje bekeken maar het was te nat voor het leuke.
Het is voor zover ik weet de hele nacht blijven plenzen, 's morgens miezerde het nog wat toen we opstonden. Tijdens het ontbijt ging het echter alweer echt regenen.
Dan maar door de regen, en trouwens, tijdens ons verkenningsrondje werd het langzaam maar zeker minder.
Het plaatsje was verder niet heel veelzeggend, we hebben wat door de straten gehobbeld, tempels bekeken en ... een werkend internetcafé gevonden.
Na die sessie regende het alweer pijpenstelen en we hebben ons door de hier alomtegenwoordige en echt als openbaar vervoer dienende paardenkoetsen naar het koloniale hotel laten brengen met het plan om daar een biertje te drinken. Alleen was het of het verkeerde hotel of het was dermate verlopen geraakt dat het niet geheel aan onze verwachtingen beantwoordde. Giechelend hebben we in het verder lege hotel toch een (lauw) biertje gedronken en we zijn er vandoor gegaan.
Alleen wisten we niet waar we precies waren, alleen dat het een best eind uit het centrum was! Bij een gezellig restaurant dat we zagen zijn we gaan eten en hebben ons daarna door een tuk tuk bij ons eigen hotel laten afzetten.
De trein zou om half tien vertrekken maar we moesten er wel om half negen zijn om een kaartje te kopen. Ik dacht eerst nog dat er misschien een run op de kaartjes zou zijn, dat we daarom een uur eerder moesten zijn. Ter plekke leek dat onwaarschijnlijk, er hobbelden zo'n zeven toeristen rond (inclusief wij twee) en nog bijna geen Birmezen. Wel stonden er al een aantal mensen die eten verkochten.
De trein had ook nog eens twintig minuten vertraging. Het instappen was een toestand, uit alle hoeken en gaten kwamen de Birmezen die met de trein mee wilden, die hadden zeker geen zin om op het perron te wachten. In de wagon waar onze plaatsen waren was het een chaos. Om te beginnen nogal vies, overal lagen boomblaadjes en andere vuilnis. De bagage moest vastgebonden worden aan de rekken in verband met het schudden van de trein maar er liep ook een snuiter rond die met zijn telefoontje alles en iedereen op de foto zette. Het liefst die camera op tien centimeter van mijn gezicht, was ik niet blij mee.
Ach later bleek dat die man voor het eerst met de trein mee was, hij liep gewoon te stuiteren van enthousiasme en maakte dus van alles foto's. Alleen was hij te opgewonden om het toestel stil te houden dus er zal niet veel op de plaatjes staan.
Toen de trein ging rijden werd ook meteen duidelijk waarom de bagage vast moest gebonden. De trein schudt niet alleen extreem heen en weer maar ook maken we af en toe een behoorlijke klap als hij weer op de rails stuitert. De treinen zijn oud, erg oud en slecht onderhouden maar de rails zijn ook niet alles meer zo te voelen. En ik denk dat ze er niet beter op worden ook met al dat geklap.
De trein had steeds zo'n twintig tot vijfentwintig minuten wachttijd bij de stations, eerst dacht ik nog dat dat was om vertraging in te lopen maar nee, dat kan natuurlijk niet dan gaat de plaatselijke handel kapot. Op elk station werd van alles verkocht, opvallend vaak huisgemaakt maaltijden.
De brug zagen we al uit de verte, alle zeven westerse toeristen gingen opgewonden met de camera in de aanslag klaar zitten. Grinnik, het duurde toch nog wel zo'n twintig minuten voor we er echt waren.
Maar toen was het ook alle moeite waard, heeeeel hoog, heel spectaculair. Ik was in de deuropening gaan zitten en heb een paar mooie foto's gemaakt.
De hele dag regende het al min of meer maar toen we in Pyin O Lwin aan kwamen hoosde het weer eens volop. We hadden geen slaapplaats gereserveerd alleen een naam van een hotel. Er stond iemand met een tuk tuk te wachten en die wist wel waar dat hotel was. Hij schoof zijn tuk tuk achteruit zo het station in zodat wij iets droger konden instappen en daar gingen we.
Ja, hotel Bravo had een kamer en ja ik kon vijf dollar van de prijs afkletsen dus wij hadden in no time een dak boven ons hoofd.
Gelukkig maar, want het is de hele avond en nacht blijven hozen. We hebben na het eten nog wel de hoofdstraat een beetje bekeken maar het was te nat voor het leuke.
Het is voor zover ik weet de hele nacht blijven plenzen, 's morgens miezerde het nog wat toen we opstonden. Tijdens het ontbijt ging het echter alweer echt regenen.
Dan maar door de regen, en trouwens, tijdens ons verkenningsrondje werd het langzaam maar zeker minder.
Het plaatsje was verder niet heel veelzeggend, we hebben wat door de straten gehobbeld, tempels bekeken en ... een werkend internetcafé gevonden.
Na die sessie regende het alweer pijpenstelen en we hebben ons door de hier alomtegenwoordige en echt als openbaar vervoer dienende paardenkoetsen naar het koloniale hotel laten brengen met het plan om daar een biertje te drinken. Alleen was het of het verkeerde hotel of het was dermate verlopen geraakt dat het niet geheel aan onze verwachtingen beantwoordde. Giechelend hebben we in het verder lege hotel toch een (lauw) biertje gedronken en we zijn er vandoor gegaan.
Alleen wisten we niet waar we precies waren, alleen dat het een best eind uit het centrum was! Bij een gezellig restaurant dat we zagen zijn we gaan eten en hebben ons daarna door een tuk tuk bij ons eigen hotel laten afzetten.
-
28 September 2013 - 14:20
Monica:
Fijne treinreis....dan valt het gemopper over Hoorn - A'dam nog wel mee hier in Nederland. Gelukkig dat de trein weer op z'n rails terecht kwam. Vooral als ie een kloof 'overbrugt'
Jammer voor jullie dat het zoveel regent. Ik weet dat Irene een pesthekel heeft aan regen!
Fijne vakantie nog,
Monica -
28 September 2013 - 17:29
Ellis:
Hoi Ireen, ik was een beetje achter met lezen dus nu alles in één keer, wat een leuke verhalen weer, jammer van de regen. Dat vanuit de deuropening foto's maken van een diepe kloof lijkt mij ook geen hobby, met zo'n brakke trein, maar zo te lezen goed gekomen. Geniet nog lekker en ik kan niet wachten tot het volgende verhaal. Veel plezier. Groeten uit Hoorn. -
29 September 2013 - 09:21
Daniëlle :
Hoi Irene,
Jullie hebben alweer heel wat meegemaakt zo.
Mooie belevenis zo'n treinreis, ik ben benieuwd naar de foto's.
Jammer dat het zo regent maar ja dat heb je in de regentijd.
Veel plezier en ik kijk uit naar jullie volgende avonturen.
Groetjes Daan -
29 September 2013 - 09:53
Jolanda:
Dag meidje,
Ik zit net te bedenken: ik heb je een sms gestuurd aan de hand van jou app maar ik vraag mij af of die eigenlijk wel aankomt met mijn museumstuk van een telefoon.
Ik vind het heerlijk jullie verhalen te lezen , het klinkt weer avontuurlijk en gewelding azieatisch (hoe schrijf je dat eigenlijk?)
Het is meegenieten van de zijlijn.
Jammer van de vele regen maar zo te lezen mag het de pret niet drukken.
Nog heel veel plezier, ik kijk uit naar de foto's en de verdere verhalen.
Liefs van Jo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
