Nog even wandelen en dan naar Mexico!

O luitjes als jullie wat foto's van onze avonturen willen bekijken dan kan dat op Conny haar blog: connyopreis.waarbenjij.nu
De laatste dag in Pana gingen we wandelen, we wilden met de bus naar Godinez en dan terug lopen. Toen we aan een agent vroegen naar de bushalte bedachten we ook ineens dat het handig zou zijn om de veiligheidssituatie te checken. Hij gaf aan dat het eerste deel van ons plan een tikkie te eenzaam is voor het mooie, dus we hebben de plannen weer eens aan gepast en liepen naar het volgende dorp. Het uitzicht op het meer en de vulkanen was geweldig, we liepen dus niet erg door want er moesten telkens foto's worden gemaakt.
Santa Catarina was leuk en kneuterig maar de weg naar het volgende dorp niet dus we hebben een 'openbaar vervoer pick-up truck' aangehouden en, weer een nieuw avontuur, met vliegende vaart terug naar Pana laten brengen.
En toen was het tijd om Guatemala te verlaten de volgende ochtend. We waren riant op tijd naar de plek gegaan waar wij verwachtten dat de bus zou komen. En hij kwam, bijna meteen, dus we waren een half uur eerder van start dan we gepland hadden. En zo ging het maar door, bij het overstappen dacht Conny even dat mijn rugzak gejat werd, maar nee, ze werden versjouwd naar de volgende bus! In Huehuetenango ging het zowaar nog vlotter, onze bagage lag al op het dak en toen wij terug kwamen van het toilet begon de bus al te rijden, we waren maar net op tijd!
De laatste chickenbus was erg druk, waar wij dachten dat twee mensen konden zitten konden er best drie en dan leunen ze in het gangpad maar tegen elkaar dan vallen ze ook niet om. Ik had een klein meisje naast me die een deel van de tijd bij mij op schoot zat.
La Mesilla, de grensovergang, is een bijzondere plaats. Vanaf het busstation was het ongeveer twee kilometer lopen door een drukke winkelstraat en de winkels en kramen liepen door tot het hek dat de grens was! De Guatemalaanse douane was vriendelijk en relaxt en wij liepen vrolijk het hek door op zoek naar de Mexicaanse immigratie. Jammer hoor, dat is vier kilometer verder! Wat? Ja vier kilometer lopen. In dit niemandsland stonden de eerste paar honderd meter heel veel winkels en toen niets meer, alleen een weg die gelukkig de berg af ging dat scheelde dan wel. Pfff, voor het eerst van mijn leven aan de loop met volle rugzak. Wij begonnen hebberig te kijken naar pick-up trucjes die leeg langs reden en ja hoor ongeveer halverwege stopte er één en mochten we instappen.
De Mexicaanse douanier had er niet zo veel zin in, kribbig schoof hij ons de formulieren toe. Met alle stempels op de juiste plek gingen we op zoek naar een bank of pin automaat en het busstation. Helaas, noch in het één, noch in het ander werd voorzien ... Een beetje beteuterd keken we elkaar aan toen die ene man zei dat we voor Mexicaans geld die vier kilometer terug moesten naar de Guatemalaanse grens! Nou ja, dat gingen we dus niet doen, uiteindelijk hebben we wat losse dollars gewisseld, tegen een slechte koers uiteraard, en in een schuurtje zat een busbedrijfje verstopt. Die kon ons maar Comitan brengen, niet zo ver als we gehoopt hadden maar wel al een flink eind Mexico in. De andere passagiers hadden stapels en stapels bagage bij zich, het leek of ze naar lappendag geweest waren en zeer goed geslaagd waren, voor het hele dorp nieuwe dekens en gordijnen gekocht. We zaten erg krap, het busje was vol en dan ook al die pakken er bij ...
Gelukkig hoefden we niet ver te lopen naar ett hotel dat we uitgezocht hadden en toen we op zoek waren naar een geldautomaat en dit aan een politie agent vroegen bracht hij ons er helemaal heen.
Morgen verder reizen.