Kelimutu!

Om kwart voor vier ging dus de wekker ... het is echt vakantie. De chauffeur was ruim op tijd en ging er als een wilde vandoor. We raceten de berg op over de smalle weg. Niet iedereen liet zich inhalen, het was ook onzinnig wat hij deed, hij had nog een afspraak vertelde hij. Nou daar heb ik eigenlijk geen boodschap aan hoor.
Vanaf de parkeerplaats was het nog twintig minuten lopen de berg op naar de krater meren, het was nog helemaal donker toen we er aan kwamen.
De zon kwam op en ach, daar doe je het allemaal voor ... het was geweldig. Langzaam maar zeker werden de drie verschillend gekleurde meren zichtbaar.
Door onbekende oorzaak zijn deze meren verschillend van kleur en in de loop van de tijd veranderen de kleuren. Nu zijn ze allemaal een andere kleur blauw maar ze zijn ook rood geweest en zwart.
Ik wil hier al zo lang naar toe en nu ik hier eindelijk sta (en dat het niet bewolkt is, dat gebeurt vaak) het is fantastisch.
Heel tevreden gingen we na zo'n anderhalf uur naar beneden, helemaal naar beneden dus omdat we van de berg af wilden lopen Door de dorpjes om precies te zijn maar de afslag is onvindbaar dus we strompelden over de steile haarspeld bochten. Pas als we de helft hebben afgelegd kunnen we een dorpje in. De paden hier zijn dan wel niet zo bochtig maar veel steiler ... ooohhh mijn arme tenen, ze zaten helemaal geplet voor in mijn schoenen.
We hadden er dus al een beste dag op zitten toen we zo rond half twaalf de bus in stapten. En wat voor bus we gaan weer lekker local: propvol, veel te kleine zitjes, bar gezellig en steeds wat te beleven ... in dit geval vooral dat het kreng steeds af sloeg.
Ik was volkomen kapot toen
we in Ende aan kwamen en heb eerst een poosje liggen slapen voor er weer een beetje leven in mij zat.
Het was een fantastische dag, en alle moeite en vermoeidheid waard.