Weekendje aan zee.

De wekker ging al om kwart over zeven omdat we al op tijd zouden vertrekken naar Monterrico, een dorp aan de Stille Oceaan. Het is maar een paar uur rijden en tegen lunchtijd zitten wij op het terras in de hitte, de wind is warm als een föhn af en toe, heerlijk.
Het dorp is maar één of twee straten die voor het grootste deel zijn gevuld met winkeltjes en restaurantjes. Ons hotel ligt aan het strand maar zo te zien kunnen we niet in zee zwemmen. Gelukkig hebben we ook een zwembad dus kunnen we daar afkoelen. Ha ha, het lijkt wel vakantie.
Na zonsondergang gingen we iets verderop kijken hoe en teil baby-zee-schildpadjes werd losgelaten en naar zee rende. Heel klein, heel schattig en erg zwart, net als het zand waar ze op lopen.
De volgende ochtend ging de wekker nog vroeger: om kwart voor vijf opstaan ... tsja, we wilden graag in alle vroegte een boottochtje maken door het mangrove moeras, en dat moet kennelijk bij zonsopgang. Ondanks dat het erg kort was was het prachtig. De mangrove bomen, het licht en op de achtergrond de vier vulkanen! De gids sprak alleen Spaans maar ik kon het in grote lijnen wel volgen, dat viel me zat mee want er is niet zo veel terecht gekomen van mijn plannen van tevoren om flink te studeren op mijn Spaans.
Tot vier uur die middag hebben we vooral vakantie gevierd: happie eten, slokje drinken, rond hangen in de zon, rond hangen in de schaduw, met een bal rommelen in het zwembad ... kan best.
Deze keer hadden we een busje waarvan alles nog functioneerde, vooral de airco. Ik zal wel nooit begrijpen wat nou precies het voordeel is van een Arctische luchtstroom langs één kant van je lijf. Aan de andere kant brand de zon door het raampje ... maar ja ik zat dus half in mijn fleece gewikkeld. Ik heb het zo weten te wurmen dat mijn hersenvocht niet bevroren is en heb ternauwernood een oorontsteking weten te voorkomen dus ik ben helemaal heel weer in Antigua gearriveerd (Conny had het niet koud, die zat voorin, zonder airco).
We hadden niet zo veel trek en hebben alleen maar een broodje gegeten maar onderweg kwamen we de crêperie tegen die al die dagen naar ons heeft gelonkt. Met ook nog een crêpe in mijn buik ben ik op bed gaan liggen als een boa constrictor die net een varken op gevreten heeft.