Wat een sukkels!

Daar zitten de dames dan in de bus met de schrik om het hart! Op het moment dat we ons realiseren dat we de paspoorten in het vorige hotel hebben laten liggen, wat een sukkels. Onmiddellijk verzinnen we allerlei plannen om dit weer recht te trekken:
- direct uit stappen en een bus terug nemen. Kan niet want voor deze bus moeten we eerst kaartjes kopen je kan ze niet zo maar op straat aan houden en van de andere bussen weten we de nummers niet.
- uitstappen bij een kantoortje en meteen een kaartje terug kopen.
- uitstappen bij een kantoortje en één van ons gaat naar het homestay en de ander gaat terug. Kan niet want we hebben geen communicatiemiddelen. Bovendien weten we niet waar het homestay is, hoe we er moeten komen en of er daar überhaupt iemand Engels spreekt.
- samen eerst naar het homestay en de bagage droppen en dan weer terug.
- we weten trouwens ook niet waar we er uit gezet worden, de busbemoeial zei wel dat ie begreep wat Conny bedoelde toen die het adres van het door ons gereserveerde homestay liet zien, maar we rijden al een poos door Vinh Long en ook nu we stilstaan geeft hij geen sjoege. We gaan eens informeren hoe of wat. Als iedereen al aan het instappen is blijkt dat we er hier toch uit moeten. Grinnik, dat geeft een hoop gedoe.
En daar staan we dan, op een kruispunt, in the middle of nowhere, spreekt er hier iemand Engels? Nee dat niet maar laat maar zien waar je heen wil. Dit levert alleen maar meer vragende gezichten op en het antwoord is, ga maar zitten en drink koffie. Volgens ons is dit natuurlijk altijd het beste plan en terwijl we nog aan het uitvogelen zijn hoe we duidelijk maken hoe we onze koffie willen (warm, zwart, één met en één zonder suiker) blijkt dat er toch een slim telefoontje is gepleegd: er komt iemand die heel goed Engels spreekt. Bovendien lost hij in één klap alle toestanden die wij ons op de hals gehaald hebben op! Hij heeft een homestay en zal er voor zorgen dat we daar komen (deze stond ook op ons lijstje), deze is nog goedkoper ook. Als we hem uitleggen dat we nog een klein dingetje hebben, namelijk geen paspoorten, heeft hij ook daarvoor al een plan. Zijn eerste idee (de paspoorten gaan zelfstandig met de bus op reis) kan niet doorgaan want in het vorige hotel kan niemand ze naar het busstation brengen, dit vinden wij niet heel erg! Het volgende plan is dat hij iemand heen en weer op de brommer stuurt (Can Tho is niet zo heel ver) en dat wij dan drieënhalve euro betalen en vanavond onze passen weer terug hebben!
Niets aan veranderen, dit moet het zijn.
Wij worden op een brommer gezet en naar de ferry gereden. Aan de overkant staat zoals afgesproken zijn vrouw op ons te wachten en zij brengt ons, om de beurt, achterop de brommer naar hun huis!
En zoals zo vaak is gebleken is dit de beste oplossing voor alles hier: de mensen hier lossen zo maar alles op voor je!
De rest van de dag zitten we alleen maar te relaxen op de veranda, heerlijk, echt vakantie. Nou ja, afgezien van het knetterende onweer en de hoosbuien aan het eind van de middag.
Na het eten ’s avonds komen onze paspoorten ons inderdaad weer gezelschap houden.