Middelbare dames wagen hun leven ...

of te wel Conny en Irene gaan Canyoning doen! Dit is abseilen door een waterval, hoe verzin je het. Nou we verzinnen dit omdat Conny iedere reis iets wil doen dat ze niet durft en omdat ik altijd wel in ben voor iets raars (ik doe niets wat ik niet durf, als ik daar sta en ik durf niet dan krijg je me met geen mogelijkheid die kant op).
Als we met de taxi afgezet zijn en de mannen zich hebben voorgesteld gaan we op pad, harnassen aan en helmen op. Eerst lopen we een stukje door het bos de berg af en dan begint Bamboo (die ene) allerlei touwen aan een boom te binden, we gaan oefenen in het abseilen. Hier ontdek ik dat dit inderdaad niet eng is, ik heb alle controle met mijn rechterhand, ook als ik me als een zak aardappelen laat hangen kan ik mezelf goed houden! Dit gaat leuk worden!
Na een eindeloos eind door het bos de berg af, wat ontzettend glibberig is en voor Conny nu dus al een reuze uitdaging met haar hoogtevrees, zijn we bij het eerste punt waar we echt gaan abseilen. Het is best een flauwe helling, niets aan zo op t oog. Maar als je een paar meter gezakt bent blijkt dat daar ineens toch een afgrond is! Wow nu echt gaan hangen en stapje voor stapje naar beneden, dit is echt helemaal leuk. Hoewel dit dus best goed gaat blijkt nu mijn beginnersniveau, ik kan niet landen, ik zak op mijn billen en opstaan gaat ineens niet vanzelf! Conny was eerst gegaan en staat nog bij te komen, ze heeft het toch maar mooi geflikt!
Na weer een worsteling in de jungle, dat zogenaamde wandelen lijkt zowat nog de zwaarste uitdaging van vandaag, komen we bij het tweede punt. Minder hoog (15 ipv 18 meter) maar veel steiler en met een landing in het water. Geroutineerd gaan we om de beurt naar beneden en alweer blijkt hier mijn gebrek aan landingsvermogen. Ik zit in het water en kom niet overeind. Ik strompel in de sterke stroming naar het touw dat ze gespannen hebben en trek mijzelf omhoog.
Na een zwempartijtje en weer een stukje wandelen worden wij het water in gedirigeerd, we mogen ons mee laten stromen in de rivier. Lekker lui, behalve dan dat ik het klaar speel om uit de stroom te raken en geen meter meer opschiet. Conny trekt mij los en daar gaan we weer.
De volgende verrassing is iets minder mijn dingetje, we mogen van de 'glijbaan' af. Een rots in de rivier waarover wij in een metertje of vier naar beneden sodemieteren. Eigenlijk houd ik niet van water en die stenen die vertrouw ik helemaal niet. Maar voor ik goed en wel bedacht heb of ik dit wel wil lig ik daar al zo'n beetje en hupsa, plons, veel water in mijn neus en dat was het! We moeten weer naar boven klauteren maar eigenlijk alleen maar om nog eens naar beneden te gaan. Head first? vraagt Khoi, nou nee, dat dacht ik niet, maar dat heeft Bamboo zeker niet gehoord en voor ik ook maar iets kan denken ga ik alweer. Dit ging iets te snel, ik had mijn armen nog niet gevouwen en ja, nu stoot ik mijn elleboog maar de schade valt mee.
We hebben een heerlijke picknick lunch naast een grote waterval en als de buikjes rond zijn dan begint Bamboo allerlei touwen te spannen boven aan de waterval. Oeps, nu gaat het serieuze werk beginnen! In een onwijs sterke stroming word ik vastgezet en nu ben ik aan mezelf overgelaten. Ik heb de extra instructie mbt het vallen en weer overeind komen in mijn oren geknoopt maar ik ben niet van plan om te vallen, veel te ingewikkeld. Het gaat een paar meter goed maar het is zwaar! Zowel mijn benen als mijn armen kunnen echt niet veel meer hebben, de stroming is zo sterk en ik sta er middenin. Natuurlijk val ik toch maar ik raak niet in paniek en op mijn rug glij ik naar het randje. Ik weet niet meer precies hoe maar kom overeind en stap de afgrond in. Dit is nog veel zwaarder maar ik kom heelhuids beneden en laat me volgens plan in het water ploffen, wat een hobby zeg. Maar wel helemaal gaaf.
Nu gaat Conny, alleen valt zij al na een paar meter en als ze zich naar het richeltje heeft laten glijden dan blijft ze daar onwijs lang hangen. Op zich weet ik dat Bamboo haar stevig onder controle heeft want dat voelde ik zelf ook, maar ze moet toch echt zelf overeind komen en verdergaan. Ik raak nu best een beetje in paniek, ik zou willen helpen maar dat gaat niet. Na wat mij een onwijs lange tijd toeschijnt komt ze toch overeind en uiteindelijk zakt ook zij over de richel en komt veilig maar uitgeput beneden.
Zo wat een stoere binken zijn wij zeg!
Na nog weer een stukje jungle komen we bij een afgrond waar we ... af mogen springen. Het is een meter of zes maar dat zijn mij er eigenlijk vijf te veel. We gaan tegelijk springen, dan is het minder eng, raar maar waar. Gillend stort ik mij naar beneden, waarom wil ik dit? En nog veel stommer, nadat we langs een onwijs eng en glibberig, nou ja, pad kan ik niet zeggen, omhoog gewerkt heb, ga ik nog een keer.
Nu is het mooi geweest, in ongeveer een half uur moeten we de glibberberg weer op naar de taxi. Wat een dag!!!!!!!
Nadat we op de kamer opgewarmd en bijgekomen zijn gaan we nog even de stad in, morgen gaan we weg en je kan niet in Dalat zijn zonder het Crazy House te hebben gezien. En crazy is het, kom later de foto's maar eens bekijken!
Van vandaag ga ik zo proberen foto's te plaatsen, als het niet lukt kijk je maar even op Conny d'r blog!
O ja, de jurken waren toch klaar hoor Daan, helemaal leuk zijn ze!